Ik dacht zo vaak dat Vrede kwam
Waar Vrede verre bleef -
Als wie na Schipbreuk - meent dat hij
Land ziet - Midden op Zee
Zijn Strijd verflauwt - en hij bewijst
Slechts hopeloos als ik -
Hoeveel denkbeeldig Strand er is -
Dat voor de Haven ligt -
Emily Dickinson in vertaling
donderdag 22 september 2011
vrijdag 17 juni 2011
KIJKOor
KijkOor
Kun je houden zonder handen
liefde meten zonder maat
kun je houden zonder oordeel,
zonder voordeel,
onzelfzuchtig, zonder baat
kan ik in jouw huizen houden
zonder hypotheek?
Kun je in gedachten reizen
zonder ritme zonder tijd
kun je klok zijn zonder tikken,
zonder wijzer tijdloos leven
kun je zonder te bezitten geven
zijn er dagen zonder week
Wees kind met je ouders
lach maar
zing alleen in koor
zonder zorgen
op je schouders
droom maar met je ogen open
kijk maar met je oor
wouter stips mei 2011
Kun je houden zonder handen
liefde meten zonder maat
kun je houden zonder oordeel,
zonder voordeel,
onzelfzuchtig, zonder baat
kan ik in jouw huizen houden
zonder hypotheek?
Kun je in gedachten reizen
zonder ritme zonder tijd
kun je klok zijn zonder tikken,
zonder wijzer tijdloos leven
kun je zonder te bezitten geven
zijn er dagen zonder week
Wees kind met je ouders
lach maar
zing alleen in koor
zonder zorgen
op je schouders
droom maar met je ogen open
kijk maar met je oor
wouter stips mei 2011
woensdag 2 maart 2011
Vasalis biografie
Afgelopen zondag zat ze weer bij Wim Brands in Boeken. De biografie over Vasalis, waar ze zeven jaar aan heeft gewerkt, is verschenen. Maaike Meijer, de biografe, vertelde over haar zeven jaar met Vasalis. Ze heeft ervan genoten. Zeven jaar prachtige gedichten en onvergetelijke regels. Zeven jaar leven met een compromisloos mens dat voortdurend zoekt naar de juiste woorden om het wezenlijke uit te drukken.
Damespoëzie noemden de heren van haar tijd het. Vasalis reageerde superieur: mijn gedichten gaan over dood en leven, liefde en allerlei andere futiliteiten, had ze laten weten. Damespoëzie? Lees zelf maar!
De idioot in het bad
Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.
De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster : witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.
De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.
Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.
Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.
En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.
En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - -
Uit: Parken en Woestijnen van M.Vasalis (1909-1998)
Damespoëzie noemden de heren van haar tijd het. Vasalis reageerde superieur: mijn gedichten gaan over dood en leven, liefde en allerlei andere futiliteiten, had ze laten weten. Damespoëzie? Lees zelf maar!
De idioot in het bad
Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.
De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster : witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.
De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.
Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.
Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.
En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.
En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - -
Uit: Parken en Woestijnen van M.Vasalis (1909-1998)
dinsdag 8 februari 2011
Honderddertig
Afsluitdijk
De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.
Vòòr mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken
onschuldig op elkanders schouder slapen.
Dan zie ik plots, als waar 't een droom, in 't glas
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
M. Vasalis
De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.
Vòòr mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken
onschuldig op elkanders schouder slapen.
Dan zie ik plots, als waar 't een droom, in 't glas
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.
M. Vasalis
vrijdag 28 januari 2011
Laat niet gedwee je geest die zoete slaap inglijden
De winnende vertaling van het gedicht Do not go gentle into that good night van Dylan Thomas. De winnende vertaling is van Marion Huismans-Kuyper uit Blaricum.
Laat niet gedwee je geest die zoete slaap in glijden,
Bevecht verwoed, gij grijsaard, het vallen van de nacht:
Sta op in toorn om 't duister te bestrijden.
De wijze, stervend, wetend: 't is goed van hier te scheiden,
Helaas zijn woord had zelden voldoende zeggingskracht,
Laat niet zijn geest gedwee die zoete slaap in glijden.
De goede, bij zijn einde, beseffend dat hij schreide,
Omdat hij van zijn daden meer invloed had verwacht,
Staat op in toorn om 't duister te bestrijden.
De wilde, die wanhopig, zich aan Fortuna wijdde,
Maar in zijn lange leven te vaak aan zorgen dacht,
Laat niet zijn geest gedwee de zoete slaap in glijden.
De kalme, plots'ling ziende, zo dicht bij zijn verscheiden,
Dat ook de blinde stralen kan door innerlijke pracht,
Staat op in toorn om 't duister te bestrijden.
En u, mijn vader, ginds in uw eenzaam lijden,
Ik smeek u: toon die vechtlust, waarnaar ik zo zeer smacht,
Laat niet uw geest gedwee die zoete slaap in glijden,
Sta op in toorn om 't duister te bestrijden.
Laat niet gedwee je geest die zoete slaap in glijden,
Bevecht verwoed, gij grijsaard, het vallen van de nacht:
Sta op in toorn om 't duister te bestrijden.
De wijze, stervend, wetend: 't is goed van hier te scheiden,
Helaas zijn woord had zelden voldoende zeggingskracht,
Laat niet zijn geest gedwee die zoete slaap in glijden.
De goede, bij zijn einde, beseffend dat hij schreide,
Omdat hij van zijn daden meer invloed had verwacht,
Staat op in toorn om 't duister te bestrijden.
De wilde, die wanhopig, zich aan Fortuna wijdde,
Maar in zijn lange leven te vaak aan zorgen dacht,
Laat niet zijn geest gedwee de zoete slaap in glijden.
De kalme, plots'ling ziende, zo dicht bij zijn verscheiden,
Dat ook de blinde stralen kan door innerlijke pracht,
Staat op in toorn om 't duister te bestrijden.
En u, mijn vader, ginds in uw eenzaam lijden,
Ik smeek u: toon die vechtlust, waarnaar ik zo zeer smacht,
Laat niet uw geest gedwee die zoete slaap in glijden,
Sta op in toorn om 't duister te bestrijden.
woensdag 26 januari 2011
Voorzichtig - Armando
Armando won gisteren de VSB Poëzieprijs 2010 met zijn bundel Gedichten 2009. De gedichten van Armando zijn als zijn schilderijen: monumentaal.
Voorzichtig
Ze liepen voorzichtig,
en lieten het landschap binnenkomen,
ze merkten dat hun tred bewonderd werd.
Heel voorzichtig gingen ze door de deuren,
langs het lusteloze strand, bezichtigden de bomen,
ze dachten dat de struiken ontvlambaar waren
en de hemel onder handbereik.
Zie, ze houden zich voorzichtig vast.
Voorzichtig
Ze liepen voorzichtig,
en lieten het landschap binnenkomen,
ze merkten dat hun tred bewonderd werd.
Heel voorzichtig gingen ze door de deuren,
langs het lusteloze strand, bezichtigden de bomen,
ze dachten dat de struiken ontvlambaar waren
en de hemel onder handbereik.
Zie, ze houden zich voorzichtig vast.
maandag 24 januari 2011
Toegenegen
Het gedicht Toegenegen van Henk van Zuiden brengt kort en
krachtig onder woorden, wat ik met Het is zoals het is heb bedoeld. Erica Terpstra las het ooit voor in Villa Felderhof en
afgelopen vrijdag in de Madiwodovr show:
Zij zijn zich aan het losmaken
van de omgeving waarin ze groot werden.
Zij zijn niemand anders dan voorheen,
voel maar: de vertrouwde hand, zoen op wang.
Alleen kunnen wij de wereld waarin ze
aankwamen niet vinden —
Oude en nieuwe boeken worden achter
elkaar in hun hoofden open en dicht geslagen.
Soms verhalen ze (hardop of fluisterend)
over iemand die je niet eerder kende.
Blijf luisteren, schuif dichterbij.
Laat ze niet alleen als ze ver dwalen
in andere taal die ze spreken.
Maak jezelf niet wijs dat er nog weinig
in hun leven toe doet, wandel genegen
hun naamloze dagen in en uit, totdat
een vlinder of engel de boeken sluit.
Henk van Zuiden
krachtig onder woorden, wat ik met Het is zoals het is heb bedoeld. Erica Terpstra las het ooit voor in Villa Felderhof en
afgelopen vrijdag in de Madiwodovr show:
Zij zijn zich aan het losmaken
van de omgeving waarin ze groot werden.
Zij zijn niemand anders dan voorheen,
voel maar: de vertrouwde hand, zoen op wang.
Alleen kunnen wij de wereld waarin ze
aankwamen niet vinden —
Oude en nieuwe boeken worden achter
elkaar in hun hoofden open en dicht geslagen.
Soms verhalen ze (hardop of fluisterend)
over iemand die je niet eerder kende.
Blijf luisteren, schuif dichterbij.
Laat ze niet alleen als ze ver dwalen
in andere taal die ze spreken.
Maak jezelf niet wijs dat er nog weinig
in hun leven toe doet, wandel genegen
hun naamloze dagen in en uit, totdat
een vlinder of engel de boeken sluit.
Henk van Zuiden
dinsdag 18 januari 2011
Sneeuw
Onderstaand gedicht staat op de muur van de afdeling radiotherapie van het Antoni van Leeuwenhoekhuis. Ik kreeg het van Gerrit Pas, die het stil opschreef tijdens de bestraling van Marijke.
Sneeuw
Het wit.
Onhoorbaar is
het wit. Slechts
wat getrippel
van vogelpoten
heel omzichtig
in de bange
stilte van het
wit.
Onhoorbaar ligt
het wit in de
leeggeblazen ochtend.
Ik schrijf er
geen voetstappen
in.
Blijkt te zijn van Roland Jooris; uit: Bladstil (Antwerpen Gerd Segers 1977)
Sneeuw
Het wit.
Onhoorbaar is
het wit. Slechts
wat getrippel
van vogelpoten
heel omzichtig
in de bange
stilte van het
wit.
Onhoorbaar ligt
het wit in de
leeggeblazen ochtend.
Ik schrijf er
geen voetstappen
in.
Blijkt te zijn van Roland Jooris; uit: Bladstil (Antwerpen Gerd Segers 1977)
zaterdag 8 januari 2011
Do not go gentle into that good night
Do not go gentle into that good night.
Zo begint het gedicht met de gelijknamige titel. Do not go gentle into that good night. Wat kan de dichter bedoeld hebben met deze krachtige openingszin? De jury heeft bij het beoordelen van de vertalingen grote waarde gehecht aan de vertaling van deze openingszin en de andere kernzin van het gedicht:
Do not go gentle into that good night
Rage, rage untill the dying of the light.
De genomineerden vertaalden de zinnen als volgt:
Gaat niet bedaard in deze goede nacht
Vervloekt, vervloekt dat licht wordt omgebracht
Verdwijn niet zomaar in de nacht
Ga tekeer, ga in verweer tegen de stervende dag
Laat niet je geest gedwee de zoete slaap in glijden
Sta op in toorn om 't duister te bestrijden
Sterf niet zacht de goede dood
Raas en tier tegen het avondrood
Geef je niet over aan die goede nacht
Vecht, vecht tegen de duisternis die op u wacht.
Zegt u zelf maar. U kunt stemmen voor de publieksprijs voor de beste vertaling op de website van de bibliotheek.
Zo begint het gedicht met de gelijknamige titel. Do not go gentle into that good night. Wat kan de dichter bedoeld hebben met deze krachtige openingszin? De jury heeft bij het beoordelen van de vertalingen grote waarde gehecht aan de vertaling van deze openingszin en de andere kernzin van het gedicht:
Do not go gentle into that good night
Rage, rage untill the dying of the light.
De genomineerden vertaalden de zinnen als volgt:
Gaat niet bedaard in deze goede nacht
Vervloekt, vervloekt dat licht wordt omgebracht
Verdwijn niet zomaar in de nacht
Ga tekeer, ga in verweer tegen de stervende dag
Laat niet je geest gedwee de zoete slaap in glijden
Sta op in toorn om 't duister te bestrijden
Sterf niet zacht de goede dood
Raas en tier tegen het avondrood
Geef je niet over aan die goede nacht
Vecht, vecht tegen de duisternis die op u wacht.
Zegt u zelf maar. U kunt stemmen voor de publieksprijs voor de beste vertaling op de website van de bibliotheek.
Abonneren op:
Posts (Atom)