Genoeg

Die uroloog, ortopedis
en 'n gewoner soort chirurg
doen alles om te vergewis
of jy van hulle gading is.
Dit gaan desnoods deur been en murg.
Deemoedig laat jy hul begaan,
bevoeg om weg te snoei of te laat staan.
Hulle las 'n aantal meters aan die baan
wat jy moet aflé. Stadigaan
sal jy tog wil terugtrek in 'n burg
aan die einde van 'n doodlooplaan
en daar teen eie tempo taan,
die verdere omweë spaarsaam oorgeslaan.

Elisabeth Eijbers uit Tydverdryf 1996

De idioot in het bad

De idioot in het bad.

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar 't bad.

De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster : witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - -
Uit: Parken en Woestijnen van M.Vasalis (1909-1998)

Zonder titel

Voor Jos van Riemsdijk
(mijn vriendin,beeldhouwer)



Een maand na jou
Stierf merel
Opgelost in dezelfde stilte
Onverbrekelijk

Geen lach, geen blik
Soms pluk ik jullie even
Van de regenboog
En lach ik

Jullie kijken met
Lege blik
Geen beweging
Close up van de dood

Waarin alleen de droom
Alles vermag


Fanny Kiezenberg

Insomnia van Ingmar Heytze

Insomnia

De liefde is een slapeloos bedrijf.
Ik kweekte grauwe wallen
baantjes trekkend van verlangen
door verwassen beddegoed.

Later, met mijn lief onder de wol,
dolfijnen in satijnen lakens
bij het licht van lavalampen,
kwam van slapen ook niet veel.

Daarna ruzie; weer geen rust.
Ogen open, oren spits,
twee grimmige granaten
op het mijnenveld van ons matras.

Toch ben ik pas echt goed wakker
sinds ik niets en niemand meer
verwacht. Ik sprokkel hazenslaap
uit kleine hoekjes van de nacht
en tussendoor slaan oude meisjes
stalen pannen op elkaar
en krijsen tot het ochtendlicht.

INGMAR HEYTZE

Waarom dit poëzieblog?

Waarom ik dit poëzie blog ben begonnen naast mijn andere weblog. Omdat ik vermoed dat in laden, dozen, schriften veel taalkunst verborgen ligt, waar ik graag een platform aan wil geven.