TIJD
Ik droomde, dat ik langzaam leefde
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte en beefde,
wat stil lijkt. ‘k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen…
Ik zag de tremor van de zee,
zijn zwellen en weer haastig slinken,
zoals een grote keel kan drinken.
En dag en nacht van korte duur,
vlammen en doven: flakkrend vuur.
De wanhoop en vanzelfsprekendheid
in de gebaren van de dingen
die anders star zijn, en hun dringen,
hun ademloze, wrede strijd…
Hoe kón ik dat niet eerder weten?
niet beter zien in vroeger tijd?
Hoe moet ik het weer ooit vergeten?
M. Vasalis, uit Parken en Woestijnen. Uitgeverij van Oorschot 1940
